Nieuwsflits

26 november 2009, Papamoa - Nieuw Zeeland

Een dolfijn valt al een aantal dagen surfers lastig door hen van hun surfplank te beroven. Het beestje veroorzaakt hiermee grote ophef. De surfers zijn hierdoor gefrustreerd geraakt en zijn naar de polite gestapt. 'Als het beestje volhardt in zijn gedrag, dan zullen er gepaste maatregelen genomen moeten worden', aldus een woordvoerder van de politie.

Nou, het is toch niet te geloven he?! Misschien wordt de dolfijn nog wel voor de rechter gesleept haha

Introductie

Ik zal me even voorstellen by the way: mijn naar is Olga, Ol, Ollie, Olleke, Ollug, Olle en je hebt mij ruim 11 maanden geleden voor het laatst gezien . Af en toe ontvang je een bericht in je mailbox zoals deze. Gaat er al een belletje rinkelen? Juist, die Olga.

Op dit moment zit ik met mijn laptop op schoot met een heerlijk kiwi wijntje naast me en op de achtergrond hoor ik de derderende golven van de South Pacific Ocean. Ik realiseer me dat deze zin enige jaloezie opwekt, maar verplaats je eens in mijn situatie: het zit er over 1,5 week alweer op!

'Maar dan zie je ons weer', hoor ik je zeggen. Natuurlijk ben ik daar blij mee, ik verheug me er zelfs enorm op om iedereen weer te zien, maar ergens heb ik ook een treurig gevoel; het gevoel van jammerdathetalweerbijnavoorbijis - gevoel.

Nog 1 week te gaan dus. Voor jou duurt het nog 7 maanden. Dat is namelijk het aantal maanden dat ik achterloop met mijn blog. Shame on me!

Laat ik maar meteen van start gaan. Het wordt wel in vogelvlucht, want 7 maanden vol lullen betekent namelijk al gegarandeerd vierkante ogen.

Incredible India

En dat was het echt. Marcia, bedankt dat je gegaan bent, anders was ik er namelijk nooit naar toegegaan.

Als ik eraan terug denk dan krijg ik nog steeds een soort gevoel van 'ik-wil-nog-een-keer'. Het land is zo divers: heerlijk eten, prachtige natuur, de meest vriendelijke mensen en een interessante cultuur.

Het is heel indrukwekkend geweest om me in een land te begeven dat zo anders is dan de mijne. Je gaat echt terug in de tijd en de cultuur staat zo ver af van de onze. In de steden is het contrast het grootst: de koeien lopen letterlijk naast dikke vette BMW's. Men zegt altijd dat de eerste keer India een cultuurshock is en dat klopt. Ik kreeg de shock in Mumbai. Wij verbleven de eerste week in de toeristische wijk Colaba. Vrij westers: souvenierwinkels, al je grote kledingmerken, noem maar op. Maar zodra de nacht valt, zie je vrouwen met hun half naakte baby's op de straten slapen. Ik kan je vertellen dat je hart breekt als je dit ziet.

Naast de vele elende die je op de straten ziet, is Mumbai echt een super gave stad (net als de rest van India trouwens). Wat Mujmbai o.a zo geweldig maakt is dat je naar de duurste clubs en restaurants kunt zonder blut te raken. Het is zÓ betaalbaar en heel, heel goed van kwaliteit, daar kunnen wij in Nederland nog wat van leren.

De natuur is adembenedend en het landschap divers: in het zuiden is het tropisch en dus vochtig warm maar ga je naar het noorden dan zit je met een ski-jack aan op 4900 mtr hoogte de sneeuwtoppen van de Himalya te bewonderen. En ergens daar tussenin bevindt je je weer in Flinestone landschap. Je weet wel van die grote ronde rotsen die onmogelijk op elkaar gestapeld zijn (mischien lopen Fred en Barney er nog wel rond. Ik dacht wel een keer 'Wilma! I'm home' te horen, maar ik kan het mis hebben).

Lieve Rani is niet meer

Het mini dorpje Anagundi ligt middenin dit bizare landschap. Hier zijn we een week geweest. We verbleven in de plaatselijke bibliotheek wat teglijkertijd een homestay is. Elke ochtend werden we gewekt door onze pup Rani of door de kinderen van het dorp die in de bieb wilden. Jaha, je leest het goed. We hebben een puppy gehad in India.

Bij aankomst zagen we onderweg het beestje onbewegelijk in de berm liggen. Het leefde nog net aan. Dat kun je natuurlijk niet laten liggen.

Na een injectie van de dierenarts en veel melk drinken, leefde ze na een paar uur helemaal op. Aan het einde van ons verblijf hadden we gelukkig een heel goed tehuis voor haar gevonden: onze gids en zijn lieve familie waren grote dierenliefhebbers. Daar hebben wij haar met een gerust hart achter kunnen laten. Helaas kregen we naar een aatal weken het treurige bericht dat Rani door een straathond was doodgebeten. Moet eerlijk bekennen dat zowel Marcia als ik er erg verdrietig onder waren. Wat kun je je snel hechten aan zo'n beestje. We hebben alles gedaan wat we konden en meer kun je niet doen, toch?

Last but not least: de Himalay's

Over betaalbaar gesproken, wat zeg je hiervan: 9 dagen rondreizen in een Jeep inclusief prive kok, gids en chauffeur voor een bedrag van 250 Euro. En goed van kwaliteit hè. Ok, behalve de laatste 2 dagen, toen begon de jeep toch wel rare geluiden te maken. Maar deze heeft ook heel wat moeten voorduren. De wegkwaliteit is in de Himalaya's namelijk niet zoals wij dat kennen in Hollandia. Maar met een goede chauffeur als Pratab kom je overal veilig aan.

Stel je nou eens voor:

je zit op een berg op 4900 mtr. Hoogte, midden in het Himalaya gebergte. De zon schijnt en de lucht is strak blauwe. Naast je zit je 1 van je beste vriendinnen en samen kijk je naar de besneeuwde bergtoppenen. in de verte zie je zelfs nog een azuur blauw meer.

Klinkt dit geweldig, of niet? De Himalya's is toch wel iets dat je èèn keer in je leven gezien moet hebben. Als je de kans hebt, gaan met die banaan.

6000 kilometer: Perth naar Darwin

Na India een kort weekje Melbourne. Daarna ben ik naar Perth gevlogen om samen met een Quinten (backpacker uit Frankrijk) richting Darwin te rijden. Dit betekent 6000 km in de auto zitten en rode stof happen, maar daar tegenover staat witte lege stranden, turquoise gekleurde zee, prachtige natuurparken en wildlife.

Dit is Australie zoals je het je voorstelt: rood, kangaroes, krokodillen en heel, heel leeg. En dat maakt het zo indrukwekkend. Het enige verkeer dat je tegenkomt zijn road-trains (vrachtwagens van zo'n 30 meter lang), backpackers en the grey nomads (gepensioneerde Australiers in een camper). En we rijden allemaal van Perth naar Darwin of andersom. Het merendeel viert dus vakantie en dat is goed te merken aan de sfeer op de campings en de 24- hours rest area's langs de weg. Een praatje hier, een biertje daar, een paar kilo's vis kado etc. Op en top vriendelijkheid, voornamelijk onder de Aussie's.

Kissed on the cock by a fairy *

Neem nou bijvoorbeeld de eerste avond van onze trip: op het strand van Carnevon stonden we te vissen en ondertussen een praatje te maken met een local die hetzelfde stond te doen. Binnen een paar minuten stond ik met zijn hengel in mijn handen en had ik beet (no, don't think dirty now ;-), ik had beet van een dodelijke stingray. Dit is het soort vis waardoor de beroemde Australier Steve Irwin, door het hart is doodgestoken.

Na een vermoeiend gevecht met de vis gehad te hebben, nodigde de local ons uit voor nacht- speervissen en een biertje bij hem thuis. Zo gezegd, zo gedaan. Een super gezellige avond gehad. Dit is een indruk van de sfeer in West Australie. Helemaal geweldig toch?

*typische Australische uitspraak en betekent 'geluksvogel'

Final destination

Na ruim 1 maand door ruig Australie rijden komen we eindelijk in Darwin aan. Bij aankomst hebben we echt een overwinningsgevoel: 'Yes, we've made it!'. Eindelijk weer in de geciviliceerde wereld. Je komt onderweg namelijk niet veel tegen; het merendeel van de dorpje bestaat uit een benzinestation, bar, en een handjevol huizen.

In Darwin is het weer tijd om te werken. Als ik terugreken, en het was geen moeilijke optel som, heb ik nog maar 10 weken gewerkt dit jaar en ik zit nu al in de maand septeber. Niet slecht he?!

Dus na een paar avonden flink stappen, op zoek naar werk.

Tijdens mijn zoektocht stuitte ik op een advertentie 'Crew wanted for a boat trip to Gove'. Dit was nou precies waar ik naar op zoek was. Werken en ondertussen genieten van het mooie weer en uitzichten. Na een kort telefoongesprek bleek het echter te gaan om een betaalde boottrip van 2 weken. De deal: kleine bedrage voor het verblijf en eten. Na kennisgemaakt te hebben met de schipper Mick,was de deal gesloten. Samen met 2 duitsers, een brit en de australische schipper Mick vertrokken we een week later richting Gove.

Ik begrijp dat Gove niet direct een belletje doet laten rinkelen. Zelf heb ik het ook op Google earth op moeten zoeken. Het is een klein mijn-stadje in Arnhemland. Dit is Aboriginal gebied in de staat Northern Territory. Aantal inwoners: plus/minus 3000 incl. Aboriginal en meer mannen dan vrouwen. Volgens Mick d? ideale omstandigheden voor mij om aan werk te komen. En hij heeft niets gelogen. De dag van aankomst zijn we wat gaan drinken in de Jachthaven. Binnen 5 minuten had ik een kort gesprek met de manager en 10 minuten later had ik werk achter de bar.

Maar ik loop nu even op de feiten vooruit, want ik heb nog niets verteld over het leven op de boot.

Living on a cat

Na ruim een maand in een auto gewoond te hebben, ga ik nu luxe tegemoet. De boot is namelijk een catamaran van 14,5 meter lang en 10 meter breed, 6 slaapplaatsen en met alles erop en eraan.

Wat is het fijn om je backpack uit te kunnen pakken en je kleding op te bergen in je eigen kast en in een normaal bed slapen.... Heerlijk. Het enige wat even wennen is zijn de golven. Niemand is zeeziek geworden, maar soms staarden we met ons allen naar de horizon terwijl we onze kop in de wind hadden. Dé ingrediënten tegen sea sickness.

Wat doe je nou 2 weken lang op een boot?

Vissen, vissen, vissen, en vis eten. En nu maar hopen dat we geen haaien vangen. Om de spanning er een beetje in te houden, zijn we aan het begin van de boottrip een viscompetitie begonnen: wie vangt de meeste vis. And the winner is: Olga!

En zeg nou eerlijk, er is toch niets diervriendelijker (behalve het eten van geen vis), dan je eigen vis vangen en opeten. Wat heb ik zoal gevangen: snapper, coral trout, crayfish, cobia, travalli, queen fish en barramundi. En het heeft ons heerlijk gesmaakt.

Vissen tussen de krokodillen

De gemiddelde Australier vindt het een stoer verhaal als ik vertel dat we in een tinny (klein moterbootje) een creek zijn ingevaren om te gaan vissen. Dit klinkt opzich al heel stoer, als zeg ik hetzelf, maar zij vinden het stoer vanwege het feit dat er nogal wat krokodillen te vinden zijn in zo'n creek. Als je opeens een grote bruine moddervlek in het prachtig blauwe water ziet verschijnen, weet je dat je met een krokodil te maken hebt.

En hebben we dit gezien? Ja! Voordat we op missie gingen, kregen we van Mick nog wat geruststellende woorden mee:

'Let op dat je voordat het eb is de creek uit bent, want anders zit je vast met de boot en moet je deze naar het water slepen. Wanneer dit het geval is, hoef je alleen maar naast de boot te bliven lopen en dan zal een krokodil je niet aanvallen, want deze is - over het algemeen - korter dan de boot.'

Ter info: de boot was 2,5 meter lang.

Het land van de lange witte wolk

En nu zit ik - heelhuids - in Nieuw Zeeland. Dat kan ik trouwens niet van mijn lieve moeder zeggen. Zij heeft een paar dagen geleden haar pols gebroken. Alles gaat goed met haar, het is alleen behelpen met 1 arm minder. Zelf zegt ze dat de val niet helemaal gelukt is, want ze had eigenlijk haar been willen breken zodat ze langer hier kan blijven ;-) Je kunt hieruit opmaken dat, zowel zij als ik, het erg naar ons zin hebben.

Met mien pa

Zeven weken terug ben ik de reis begonnen met mijn vader. Ook met hem was helemaal geweldig. Alleen al het weerzien na 10 maanden.... Samen hebben we het grootste deel van het Zuideneiland bereist. Hij is 59 jaar maar nog op en top sportief: kayaken in Doubtful Sounds, Franz Josef gletsjer beklimmen, wandeltochten in de gure wind bij Mt. Cook, alleen een beetje jammer dat hij af heeft gezien van de bridge-swing in Queenstown. Aan een touwtje trekken en dan zo'n 30-40 meter naar beneden donderen, helemaal te gek toch?! Ok, ik begrijp dat niet iedereen hiervan houdt, alhoewel ik denk dat hij er best voor te porren is. Niet genoeg geport blijkbaar.

Dankjewel pa, ik heb het enorm genoten.

Met mien ma

Het is niet zo wild als het bovenstaande, behalve voor de wandeltochten. Er zaten een paar hele pittige tussen. Nadat we Peter op de ferry richting Wellington hebben gezet, zijn wij nog 1 week op het zuiden eiland gebleven. Marlborough Sounds en Abel Tasman National Park is als een ansichtkaart, zo prachtig. Azuur blauwe zee, lege witte stranden en om daar te komen rij je zig zaggend door prachtige bergen. Zucht.

Daarna op naar het noorder eiland verder. Je hoort bijna iedereen zeggen dat het zuider eiland mooier is dan het noorden. Nou, we zullen het beleven. Volgens mij is het appels met peren vergelijken. En dat vind ik nog steeds. Het zuiden is heel ruig met haar hoge bergen en fjorden en het noorden is heel tropisch en glooiender van landschap.

De wereld is eigenlijk niet eerlijk verdeeld. Nieuw Zeeland heeft bijna al het wonderschone dat de natuur in zich heeft. Neem nou Lake Taupo. Dit ligt in het hart van het noorden eiland en in vulcanisch gebied. Wandelen betekent dat je rondloopt tussen geisers en hot water pools. Het is echt een ervaring om daarin te zwemmen, maar heet! Therma la Mer kan hier niet tippen aan de schoonheid ervan.

Pssst Pssst, kom eens wat dichterbij het scherm.........we hebben namelijk een ontdekking gedaan en niet doorvertellen, want anders wil iedereen daar naar toe........Het gaat namelijk om een vergeten route tussen Stratfort en Taumarunui 'the Forgotten World Highway' genaamd. Deze world heritage route leid je door adembenemende natuur en pitoreske dorpjes. Er is nog iets heel opmerlijks te ontdenkken: je doorkruist namelijk de Republiek Whangamomona. Wist je niet hè?! Wil je weten hoe dat zit? Gewoon ff googlen.

Nu nog een weekje te gaan en wat gaan we nog doen: heerlijk relaxen in de Bay of Plenty en Coromandel en heel, heel veel lachen, want die ma van mij is a pretty crazy lady!

Dit was het voorlopig weer. De volgende keer ontvang je bericht vanuit Europa nl. Zwitserland!

Maar eerst HOLLAND. Als ik hieraan denk dan krijg ik al de kriebels in mijn buik. Ik heb zoveel zin om jullie allemaal weer te zien.......

Tot volgende week!

Kus, Olga