Eindelijk hebben we een moment weten te vinden om de blog te schrijven. We zijn namelijk al die tijd op zoek geweest naar een plek waar we op ons gemak konden stilstaan bij alles wat we al hebben gemaakt en dat is de Taj Mahal in Mumbai geworden. Onder het genot van een high tea, life pianomuziek en uitzicht op de zee, hebben we het volgende voor jullie geschreven:

Daten in Delhi

Op 18 mei was het zover. Tussen alle naambordjes, taxichauffeurs en Indiase families staat Marcia Olga op te wachten op Delhi Airport. Het was een vrolijk wederzien, wat we bij aankomst in het hotel in Delhi wilden vieren met twee biertjes, de befaamde Indiase Kingfishers. Tot grote verbazing van Olga was Marcia's enthousiasme voor India in Delhi ver te zoeken. Na ruzie gemaakt te hebben met de Delhiaanse taxichauffeurs, hoteleigenaren en riksjarijders was Marcia compleet klaar met Delhi. Olga dacht dit te merken in Marcia's telefoongesprek met de roomservice. ' Could you bring us two Kingfishers? Oh you don't have. OK... THAN bring me a knife...'.

Gelukkig voor Olga en de persoon aan de andere kant van de lijn was dit mes bedoeld voor het bereiden van verse mango's :) en viel Marcia's boosheid nog enigszins mee. Ook gelukkig voor Olga (en Marcia) is Delhi een stad apart en is de rest van India echt zo Incredible als de reclamespotjes je doen geloven.

Het officiële startpunt: Varkala

Varkala is een relaxed kustplaatsje. Ons bamboohutje staat op de klif op een steenworp afstand van de zee. Hier verblijven we de eerste 6 dagen om - vooral lichamelijk - te acclimatiseren in het tropische klimaat van India.

Het is laagseizoen dus begeven we ons in het echte India. Elke dag meren de vissersboten op het strand aan om hun vangsten te verkopen aan o.a de locals. De mannen staan veelal te onderhandelen terwijl de vrouwen zich in sari's afkoelen in de zee. Zij hebben groot gelijk want het is echt ongelovelijk warm. De monsoon dreigt eraan te komen dus je kunt je voorstellen wat een vochtige hitte het is.

Na heerlijk genoten te hebben van de zee, vertrekken we samen met onze Duitse buurman Felix naar Allappuzha.

Backwaters, houseboat en Allappuzha

Allappuzha is een niet al te groot stadje maar het kent een kabaal van jewelste. Overal om je heen hoor je de toeters van auto's, riksja's, bussen, motors in alle gradaties; van een stevige honk tot een irritant riedeltje. En dit geldt voor het verkeer in heel India!

Voor Marcia niets nieuws maar Olga wist niet wat haar overkwam. Wat een gekkenhuis.

Varen door de backwaters

Het stadje is niet veel bijzonders, maar daar komen we ook niet voor. We zijn hier namelijk voor een overnachting op een houseboat. En het is letterlijk een huis (lees: klein paleis) op het water, zo groot en luxe. Het enige wat wij hoeven te doen is (weer) relaxen en genieten van de mooie uitzichten terwijl de boot door de backwaters tuft. Tijdens de tocht hebben we heel wat typische Indiase tafereeltjes gezien: zoals vrouwen die aan de waterkant kleding wassen en mannen die zich vrolijk baden. Tussen de palmbomen door verschijnen telkens Indiase dorpelingen in hun kleurrijke gewaden, die prachtig afsteken tegen de groene jungle.

Felix heeft genoten van ons gezelschap. Eindelijk medereizigers die een keer niet alleen maar praten over 'waar ben jij geweest, wat heb je betaald en waar ga je naar toe'. Ook wij vonden dit een verademing. Slap ouwehoeren is namelijk onze specialiteit, zoals jullie weten.

Jungle, spice garden, kathakali en meer in Kumily

Na afscheid genomen te hebben van Felix zijn wij naar Kumily vertrokken. Na 4 uur door prachtig groene heuvels gereden te hebben, arriveren we in het pittoreske Kumily. De Lonely Planet adviseert hotel Coffee Inn. En zij hebben gelijk. Dit keer nemen we zonder enige 'bargaining' de kamer. Deze is prachtig, ruikt naar vers hout (alsof je in een boomhut zit) en heeft een balkon met uitzicht over de jungle. En dit voor het luttele bedrag van 10 euro per nacht. Een logische keuze toch?!

We worden wakker en vallen in slaap met het geluid van apen (of was het Olga?), krekels en vogels op de achtergrond. Niet alleen de ligging en het hotel is prachtig, maar ook onze host Abhi moet even genoemd worden. Wat een schatje en die ogen! Was ie 10 jaar ouder dan had Olga haar droomman gevonden.

Bye bye Indian busses

Zoals de meesten van jullie weten is het verkeer in India ietwat anders dan dat wij in ons kikkerlandje gewend zijn. Een van de manieren om jezelf te vervoeren is per bus. Nou, dat hebben we geweten. De bussen rijden als een gekken, terwijl we maar weinig vertrouwen hebben in de kwaliteit van deze krakkemikkige voertuigen.

Tijdens onze rit naar een theeplantage vertikt onze buschauffeur te stoppen voor een puppy op de weg. Wanneer we vragen of hij het hondje heeft aangereden, begint hij met 'Neeeeee, neeeee'...maar geeft uiteindelijk toe het hondje te hebben aangereden. Wij schreeuwen 'Stop the bus!!! Stop!' Na een hoop kabaal stopt hij de bus en wij stappen uit om het hondje te zoeken. Gelukkig blijkt deze ongedeerd te zijn. Mede door deze ervaring en de staat waar in de bussen verkeren, is dit dan ook de eerste en meteen de laatste keer dat we ons met de bus vervoeren!

Abraham's Spice Garden, Kathakali en Olga met een zwaard

Op de fiets zijn we vertrokken naar Abraham's Spice Garden. Abraham is een bijzondere man, met z'n plukken zwarte haar die uit z'n oren steken. Hij weet enorm veel te vertellen over de kruiden in zijn plantage en laat ons van alles proeven. Leuk om ons te zien waar de kruiden uit de potjes in de keuken vandaan komen. Verder vermaken we ons deze dag met Kathakali (Indiaase dans) en Keralaanse martial art, waar Olga ook even aan heeft mogen proeven.

Tiger / Bizon Trail

Kumily grenst aan het Periyar Wildlife Sanctuary waar we een Tiger Trail trekking gemaakt hebben. Doel: olifanten en tijgers spotten. Resultaat: heel veel bizons, apen en wilde zwijnen,

Met een groep van 6 mensen en 3 guides zijn we ruim 1,5 dag de jungle in geweest. Na een stevige 25 km lopen en het zien van bizons, bizons.....bizons (wij stellen voor de naam te veranderen in Bizon Trail) en verschillende soorten apen, eindigen we bij onze kamp. Hier worden we warm verwelkomd met een kop chai en een heerlijk maal. Rondom het kamp is een diepe greppel gegraven. De enige echte bedreiging die we namelijk hebben zijn de olifanten maar gelukkig kunnen die niet springen (en de tijgers hier zijn banger voor jou dan jij voor hen).

Wat een prachtige ervaring, slapen in de jungle. Je hoort zoveel verschillende geluiden, je fantasie slaat er bijna van op hol. Zo ook de fantasie van Marcia, na het horen van spannende jungleverhalen van de gidsen (korte intermezzo voor oma van Marcia: het is een pikdonkere nacht en er zaten drie gidsen rond het kampvuur....), vond Marcia het erg spannend om het kamp te verlaten voor haar dringende behoefte. Terwijl Olga met een zaklamp op de uitkijk staat voor slangen en olifanten, zit Marcia te poepen. Dit heeft onze vriendschap zeker naar een nieuw niveau gebracht :)

De volgende ochtend hebben we nog een fikse wandeling gemaakt en zijn daarna terug gekeerd naar Kumily. Weliswaar een beetje teleurgesteld want we hebben alleen een stel rennende olifanten aan de overkant van het meer.... (èn geen tijgers!) gezien. But both our middle name is 'lucky' en daar stonden ze dan: 4 grote dikke olifanten met 2 kleintjes, op zo'n 50 meter van ons vandaan! Wow, wat is dat prachtig (en spannend!) om te zien van zo dichtbij!

Wat ons opgevallen was is dat een van onze guides op teenslippers de trekking (van in totaal zo'n 50 km) heeft gelopen. Na navraag vertelt hij ons dat hij zich geen fatsoenlijke schoenen kan veroorloven. De kosten hiervoor staan namelijk gelijk aan ongeveer 1 derde van zijn maand inkomen (en dat is ongeveer 30 euro). Omdat hij zo'n goede guide is geweest, hebben wij geld aan hem gegeven om schoenen te kopen met de voorwaarde dat hij deze komt laten zien na aankoop. Binnen 30 minuten stond hij voor ons met een big smile en een mooi paar schoenen. Hopelijk kan hij er lang van genieten (en hopelijk ruilt ie ze niet om voor sigaretten...).

We hebben alles gedaan wat Kumily ons te bieden heeft, dus vertrekken we naar Coonoor.

Mazzel in Coonoor

Voor de verandering verblijven we dit keer niet in een hotel maar in een tweede huis van een Indiaas gezin. We hebben hier een appartement plus dakterras voor onszelf met een uitzicht over de groene Nilgiri Hills. Niet slecht hè?!

Het hoogtepunt hier is onze dagtrip naar Ooty. Dit stadje is een populaire hill station waar de Indiase toerist naar toe gaat om de hitte te ontvluchten. Om daar te komen hebben we de beroemde Toytrain genomen. Dit is een klein, blauw stoomtreintje waar iedereen in gepropt wordt. De rit staat bekend om haar mooie uitzichten, maar dit is ietswat overrated. Wat de rit vooral bijzonder maakt zijn de Indiase mensen. Zodra we een tunnel in rijden begint jong en oud te gillen alsof zij in een achtbaan zitten. Erg hilarisch.

Omdat Ooty op 2240 meter hoogte ligt is het voor ons aangenaam koel. De Indiase toeristen denken hier echter anders over: bij aankomt doken zij allemaal, tot grote verbazing van ons, op de verkoper die warme truien en oorwarmers verkocht! 25 graden is voor sommigen onder ons blijkbaar reden om jezelf flink in te pakken...

BNers in India

Wie wil er nou niet op de foto met bekende Nederlanders? Maar dat wij ook in India herkend worden, hadden we nooit gedacht. Na bijna elke stap worden we gevraagd om op de foto te gaan met Indiase kinderen, mannen en zelfs hele families. Erg leuk allemaal maar wij hebben natuurlijk ook recht op onze rust ;-) Tegenwoordig vragen wij er geld voor (we moeten toch ergens een inkomen vandaan halen?!), echter heeft het ons nog niets opgeleverd en maken ze alsnog de foto's.

Als prinsessen in Mysore

We hebben ons appartement ingeruild voor een paleis. Ongeveer 1 eeuw geleden was het Green Hotel een vakantiepaleis voor Wodeyar prinsessen. Het is een elegant hotel en van alle luxe voorzien. Mooie aanleiding om hier te verblijven, maar wat ons het meeste aanspreekt is het eco - vriendelijke beleid plus het feit dat alle gemaakte winst naar goede doelen gaat. Daarnaast is het personeelbeleid zo ingericht dat zij enkel mensen aannemen uit een lage sociale klasse (lees kaste). Een mooie plek om te verblijven dus.

Een goed doel

Na aangenaam kennis gemaakt te hebben met de manager van het hotel, bood hij ons aan om een van de goede doelen te bezoeken. Zo gezegd zo gedaan. De volgende ochtend vroeg zaten wij in een riksja op weg naar een een school en opvang voor zwakbegaafde kinderen. De directeur is een bijzondere man. Na een boeiend verhaal over het ontstaan van deze non-profit organisatie, hebben we een rondleiding gekregen. Er wordt hier goed werk verricht: zowel kind als ouders worden erg goed opgeleid en begeleid. De kinderen leren ook van alles en nog wat te maken, van kleedjes tot kaarsen tot papieren zakken gemaakt van krantenpapier, wat bijdraagt aan hun zelfvertrouwen. Onder de indruk besluiten we flink inkopen te doen voor onze families en de gekochte waar naar Nederland op te sturen. En een pakketje opsturen in India is ook een hele ervaring op zich! Eerst moet het worden ingepakt met een stuk stof bij de kleermaker waarna je het pakketje pas naar het postkantoor kan brengen, alwaar je met wat lijm je douane-papiertje zelf op je pakketje plakt. Wonder boven wonder zijn ze aangekomen!

Koninklijk Mysore

De grootste attractie in Mysore is het imposante paleis van de Maharaja. Van binnen is het paleis pompeus en enigszins over the top, maar heeft het ons zeker de nodige 'oooh' en 'aaah' momenten bezorgd. In het weekend is het tussen 7 en 8 uur 's avonds geheel verlicht en verandert het paleis in een sprookjesachtige verschijning wat veel Indiase stelletjes aantrekt op zoek naar romantische kiekjes met z'n twee. Na het bezoek aan het verlichte paleis dineren we in restaurant Tiger Trail, wederom in een paleis, wat we afsluiten met een ritje in de zilverkleurige schommelbank. Wat een leven....

Als god in India versus struggle for life

Zoals jullie opvalt leven wij - samen met vele andere toeristen (hoewel er ook toeristen zijn die discussies voeren over twee rupees...) - als god(inn)en in India. We verblijven in de mooiste hotels, eten in goede restaurants en laten ons vervoeren per auto met privéchauffeur. Tegelijkertijd beseffen we ons dat het gros van de Indiase bevolking een ander bestaan leeft. Zeker wanneer we in direct contact komt met de bevolking merken we hoe bevoorrecht we eigenlijk zijn. Niet alleen vanwege de luxe die we ons kunnen veroorloven, maar ook vanwege het feit dat we überhaupt kunnen reizen ... en zeker voor zo'n lange tijd.

Een groot deel van de bevolking leeft in extreme armoede. Kleine lekkende hutjes waar hele families in gehuisd worden. Sommige gevallen zijn echt schrijnend. Zelfs die mensen die het naar omstandigheden goed hebben, bijvoorbeeld wanneer ze een baan hebben weten te bemachtigen in een hotel, zullen nooit zo'n reis kunnen maken als wij, niet in hun eigen land en al zeker niet in een ander land. Ondanks dat Indiase mensen vaak berusten in 'hun lot' en heel hard werken om er het beste van te maken, is het een land waarin veel kan veranderen. Gelukkig ontmoeten we ook personen die zich het lot van de mensen die het minder goed hebben aantrekken. Tijdens onze reis staan we vaak stil bij de extreme verschillen...maar beseffen we ook dat iedere rupee die we hier uitgeven hard nodig is om de economie draaiende te houden. Aan die gedachte moeten we ons dan maar vasthouden hier tijdens High Tea in het Taj.....

Dankjewel voor het lezen, lieve mensen en wordt vervolgd.